به گزارش پایگاه اطلاع رسانی کمیته امداد، روزگاری که صنعت به جز با دست امکانپذیر نبود. خانه‌های خشتی و بام‌های گِلی هر چند در برابر زلزله آسیب‌پذیر بودند اما همه راهی به خانه همسایه داشتند و روابط عاطفی بر روابط تجاری و داد و ستدهای مادی می‌چربید. آدم‌ها با باورهای شان آرامش داشتند. هوای پاک، سکوت و بی‌صدایی فضا که جز آواز پرندگان و شیهه اسبان صدایی به گوش نمی‌رسید و زمین میزبان کشیدگیِ قدِ زیبایِ گندمزارها بود، زندگی لطفی و مهری دیگر داشت. همه چیز طبیعی به نظر می‌رسید. رابطه انسان با خدا و طبیعت. رابطه‌ای مستمر و بدون پرسش و پاسخ بود. زندگی پیچیدگی نداشت و حرص بیشتر داشتن با توجه به امکانات غیرماشینی در اوج نبود تا دلهره‌آور باشد!

راستی؛ ما هنوز هم در اصفهان به میراث‌های گذشتگان افتخار می‌کنیم و شهرهای گمشده و خرابه‌های دوران کهن را به نمایش می‌گذاریم. ما یافته‌های زیرزمینی گذشتگان را بها می‌دهیم و به موزه‌ها می‌سپاریم. غافل از آنکه خودمان به موزه تبدیل شده‌ایم و نیک بنگریم اصفهان بازتابی از زیباسازی های خلاقانه ی خیران در نیکوکاری است.

در روزهای پر ازدحامی که به شدت وابسته و نیازمند دستآوردهای صنعتی شده، در جایی هستیم که معیارهای انسانی را در تابلوهای پرگل بهاری، نصیب خانواده های نیازمندان می کنیم و با سرعت بر این پیچک های سبز و بادوام پیوندهای عاطفی می‌زنیم.

"شهر پاک، شهر زیبا در ساعات اولیه بامداد، پاکبانان همه مشغول به کارند. تمیزی خیابان‌های شهر و هوای پاک و نسیمی که بهار را نوید می‌دهد و بوق نابهنگام راننده‌ای که سلام می‌کند و دست‌های پینه بسته کارگرانی که در کنار خیابان، اتومبیل‌های کم‌سرعت را به نگاهی از دور می‌پایند شاید همان باشد که آنها را به سر کار می‌برد و زن صورت پوشیده‌ای که آتش‌گردان را دور چهار چرخه‌های عجول می‌چرخاند تا رانندگان طعم و بوی اسفند را از یاد نبرند و دستی که شاید با احساس کمرنگی اسکناسی را از دریچه اتومبیل حواله دست نیازمندی کند، خیلی وقت‌ها دیده نمی‌شوند. چون عادت، بسیاری از جلوه‌های خوب و بد زندگی روزمره را از یادمان می‌برد."

اما اگر نیک بنگریم، اصفهان بازتابی از زیباسازی های خلاقانه خیران در نیکوکاری است و مردم این دیار کهن، همدلی خود را با نیازمندان به اثبات رسانده اند و این همه زیبایی قابل تقدیر است.

انتهای پیام/